De Dood van een Kind

(Into the West - Annie Lennox)

Ik heb schrijven in Engels altijd makkelijker gevonden. Meer simpele waarheden, niet de laste van metaforen, maar wel de vrijheid van expressie. Maar dit keer niet, ik weet nog niet waarom, maar ik moet dit in het Nederlands vertellen. Dit is anders.

In mijn verleden heb ik momenten gehad waarin een bepaalde emotie me overnam. Waar blijdschap, woede, jaloezie, verdriet, angst en anderen op een moment mijn zijn en doen bepaalde. Echter, elk van deze keren ben ik eroverheen gekomen, ben ik sterker geworden van tegenslag. Heb ik geleerd van mijn fouten, heb ik er kracht uit gehaald. Ik kon het allemaal omdraaien, zodanig dat ik er zelf uiteindelijk op vooruit ben gegaan. Dit is anders.

Het lukt me niet, ik snap alle logische redenaties volledig. Ik kan elk argument begrijpen, en weten dat het ergens klopt. Maar het lukt niet, het lukt gewoon niet. Ik heb dit nog nooit gehad. Nog nooit zo zeker geweest dat alles wat ik zei, alles wat ik wilde, dat ik er echt was. En elk gevoel oprecht en eerlijk, hard en vol, onvervalst en waar. En dat allemaal in een wereld waar om me heen het nergens anders als zodanig te zien is. En ik hoefde niets meer, alles was er al. Ik wilde niets meer, ik had alles al. En ik kan dit niet sturen naar iets waardoor ik meer van ben geworden, zelfs niet een beetje. 

Het enige wat ik weet is dat het weg is, ik er niets aan kon of kan doen, het niet mijn keuze was, en dat ik er niet omheen kan. Het verlies is net zo hard aanwezig als de kennis wat het was, wat het betekende. En het is hartverscheurend. Het voelt als de begrafenis van een kind, onmacht en niet het idee dat het beter is, alleen het idee dat er zo veel moois is verdwenen. En ik weet dat ik verder moet. En dat doe ik ook. 

Maar ik ga niet meer zoeken naar datgene wat er in mij beter van zou moeten worden. Ik kan mezelf hier niet langer toe forceren. Ik ben er niet beter van geworden. En hoe langer ik het probeer te forceren, hoe meer pijn het doet, want hoe meer ik mezelf moet voorhouden dat alles wat, ik-zo-verdomd-duidelijk-weet-wat-het-was had, niet echt had kunnen zijn. Want dat was het wel, en daar zou ik mijn leven op durven wedden.

Dus dit is anders, dit is minder. Dit is de nasleep van een begrafenis van een moment, al was het maar kort, wanneer ik alles eigenlijk had. En niets wilde, en wist wat ik wilde, en dat ik het al had.  En ik hoop dat ik het ooit weer iets dergelijks kan vinden, al is het maar gedeeltelijk. Maar ik ken statistiek goed, en bemoedigend is anders. Al ben ik iemand die eigenlijk nooit opgeeft, weet ik het nu niet meer zo zeker.

En weet je wat het stomme is? Hoe hard de ironie van het hele verhaal, en het hele gevoel is? Ik kan dit iedereen aanraden. Waarom? Omdat ik oprecht niet zou weten wat erger is; het verlies voelen, of het verlies niet voelen omdat je niet weet wat je had. Dat wens ik niemand toe, alsof je de liefde voor je eigen kind niet voelen kan. Ik kan er niet meer van maken dan dat het zo vreselijk belangrijk is, dat je oprecht leven kan. Ja, je bent kwetsbaar, ja je logische plannen gaan misschien niet werken, en ja vluchten is minder eng. Maar laten we eerlijk zijn, waarom ben je geboren op aarde? Wat is het hele nut van het leven?
Precies, leven, meer niet. Leef dan in godsnaam. Er zijn dingen in deze wereld die je het een leven waard zijn, want meer dan dat kan je toch niet geven.

Iedereen vrolijk kerstfeest, veel liefde en warmte toegewenst deze kerst. En bedankt voor jullie zorgen.